Wiersze i Poezja

0 1 2 3 4 5 6 7 8 9 a b c ć d e f
g h i j k l ł n ń o ó p r s ś t u w y z ż ź

Autor : Asnyk Adam

Tytul : Co zÅ‚oÅ›Ä‡ zniweczy



Co zÅ‚oÅ›Ä‡ zniweczy, co wystÄ™pek zburzy,

To miÅ‚oÅ›Ä‡ z gruzÃ³w na powrÃ³t postawi,

UpadÅ‚Ä… ludzkoÅ›Ä‡ z krwi i Å‚ez kaÅ‚uÅ¼y,

Gdzie jÄ… spychajÄ… wystÄ™pni i krwawi,



Czyn poÅ›wiÄ™cenia podniesie i zbawi,

MyÅ›l, ktÃ³ra dobru powszechnemu sÅ‚uÅ¼y,

Wiedzie za sobÄ… duchÃ³w zastÄ™p duÅ¼y,

Jak Å‚aÅ„cuch w niebo lecÄ…cych Å¼urawi.



Cichych poÅ›wiÄ™ceÅ„ nieustanna praca

I serc szlachetnych dobroÄ‡ promienista

Grzesznej spuÅ›cizny przekleÅ„stwo odwraca



I coraz gÅ‚Ä™biej przenikajÄ…c, czysta

Powszechny skarbiec duchowy wzbogaca,

z ktÃ³rego kaÅ¼dy czerpie i korzysta.





Adam Asnyk



-- 

Publikacja pobrana z serwisu www.poema.art.pl

On Pana zastepuje i on w niebytnosci Pana zwykl sam przyjmowac i zabawiac gosci (Daleki krewny panski i przyjaciel domu). Widzac goscia, na folwark dazyl po kryjomu (Bo nie mogl wyjsc spotykac w tkackim pudermanie); Wdzial wiec, jak mogl najpredzej, niedzielne ubranie Nagotowane z rana, bo od rana wiedzial, ze u wieczerzy bedzie z mnostwem gosci siedzial. Pan Wojski poznal z dala, rece rozkrzyzowal I z krzykiem podroznego sciskal i calowal; Zaczela sie ta predka, zmieszana rozmowa, W ktorej lat kilku dzieje chciano zamknac w slowa Krotkie i poplatane, w ciag powiesci, pytan, Wykrzyknikow i westchnien, i nowych powitan. Gdy sie pan Wojski dosyc napytal, nabadal, Na samym koncu dzieje tego dnia powiadal. "Dobrze, moj Tadeuszu (bo tak nazywano Mlodzienca, ktory nosil Kosciuszkowskie miano Biegal po calym domu i szukal komnaty, Gdzie mieszkal, dzieckiem bedac, przed dziesieciu laty. Wchodzi, cofnal sie, toczyl zdumione zrenice Po scianach: w tej komnacie mieszkanie kobi�ce? Ktoz by tu mieszkal? Stary stryj nie byl zonaty, A ciotka w Petersburgu mieszkala przed laty. To nie byl ochmistrzyni pokoj! Fortepiano? Na niem noty i ksiazki; wszystko porzucano Niedbale i bezladnie; nieporzadek mily! Niestare byly raczki, co je tak rzucily. Tuz i sukienka biala, swiezo z kolka zdjeta Do ubrania, na krzesla poreczu rozpieta. A na oknach donice z pachnacymi ziolki, Geranium, lewkonija, astry i fijolki. Podrozny stanal w jednym z okien - nowe dziwo: W sadzie, na brzegu niegdys zaroslym pokrzywa, Byl malenki ogrodek, sciezkami porzniety, Pelen bukietow trawy angielskiej i miety. Drewniany, drobny, w cyfre powiazany plotek Pan Tadeusz 7 Adam Mickiewicz Polyskal sie wstazkami jaskrawych stokrotek. Grzadki widac, ze byly swiezo polewane; Tuz stalo wody pelne naczynie blaszane, Ale nigdzie nie widac bylo ogrodniczki; Tylko co wyszla; jeszcze kolysza sie drzwiczki swiezo tracone; blisko drzwi slad widac nozki Na piasku, bez trzewika byla i ponczoszki; Na piasku drobnym, suchym, bialym na ksztalt sniegu, slad wyrazny, lecz lekki; odgadniesz, ze w biegu Chybkim byl zostawiony nozkami drobnemi Od kogos, co zaledwie dotykal sie ziemi. Podrozny dlugo w oknie stal patrzac, dumajac, Wonnymi powiewami kwiatow oddychajac, Oblicze az na krzaki fijolkowe sklonil, Oczyma ciekawymi po drozynach gonil I znowu je na drobnych sladach zatrzymywal, Myslal o nich i, czyje byly, odgadywal. Przypadkiem oczy podniosl, i tuz na parkanie Stala mloda dziewczyna. - Biale jej ubranie Wysmukla postac tylko az do piersi kryje

wiersze

by Free Css Templates